اشعار

شعر با مدح تو بی بی واژه باران می‌شود           نوبت وصف تو شد طبعم غزلخوان می‌شود

عطر عصمت در نفس داری که گاهی جبرئیل           بعد زهرا باز در این خانه مهمان می‌شود

روزی که پا به عـرش معـلا گذاشتی!            بر هرچه داشت نقش تو را، پا گذاشتی

در هـیـئت کـنــیـزی اولاد فــاطــمــه:            ایـنـگـونـه پا به خـانـه مـولا گـذاشـتی

من و کـنـیزی آل عـبا  خدا را شکر            من و حـریـم ولی خدا، خدا را شکر

کنـیـز فـاطـمه بودن چه عـزّتی دارد            من و عنایت خیر النّسا خدا را شکر

اُمُّ البنین بعد از حسین اُمُّ الأدب شد            شاگرد درسش، کـربلا اُمّ وهب شد

در تربیت بر مادران هم مادری کرد            شیر آفرینی که چُنین فخر عرب شد

می‌سوخت و در سینه آهی شعله‌ور داشت            از بعد زهرا حال و روزی خون جگر داشت
با دیـدن چـشمان حـیـدر گریه می‌کرد            از غصه های هر شب و روزش خبر داشت

مـاه، می‌گـویند پشت ابـر پنهـان می‌شود           ماهت ای بانو شبی بر نیزه تابان می‌شود

مادر سقا! اگر بـاران نـمی‌بارد چه باک           آب، درس اول مـا در دبـسـتان می‌شـود

وجودِ اهل محبّت همیشه در خطر است           تـقـرّبِ دل عـاشـق به آه شـعـله‌ور است

چگـونه مُـرده بخـوانـیـم آن کسی را که           تمام عمر خودش با حسین همسفر است

روشـنـا تـر ز آب اُمّ بـنـیـن            بـانـوی بـا حـجـاب اُمّ بنـین

انــتــخـاب ابــوتــرابـی تــو            افـتـخــار بـنـی کـلابـی تــو

کـوه اعـتـلا ز رفعـت اُمُّ البنـین گرفت            دریـا سخـا ز رحمت اُمُّ البـنـین گرفت

خورشید اگر که واسطۀ نور عالم است            نور از جمال و طلعت اُمُّ البنین گرفت

یلِ کرب و بلا باید که مامش اینچنین باشد          فقـط عباس او کافی ست تا اُمُّ البنـین باشد

همانطوری که تنها فاطمه گشته حسین آور          فقط این زن توانسته ابالفضل آفرین باشد

کـریـمـان همه مـات اُمُّ البنـین اند            فـقـیـر کـرامـات اُمُّ الـبــنـیـن انـد

نه تنها دل ما که داوود و موسیٰ            اسـیــر مـنـاجـات اُمُّ الـبـنـیـن انـد

قـدر صد عـالـم بهـا دارد بهـای مادری           کارهـا سامـان بگـیـرد با دعـای مادری

شأن این والا گهر را حق مشخص ساخته           هـست وقـتی باغ جنّت زیر پای مادری

نام ادب و شما عجـیـن خـواهد بود            حالا که خدا خواست چنین خواهد بود
از لـطـف دعـای بـچـه‌هـای زهــرا            تا هست خدا، اُمِّ بنین خواهد بود…

به تیغی حیف گـیسویت گُسستند            دو بازویت دو بازویت گـسستـند

از آنجایی که من بـوسیـده بـودم            بمیـرم هر دو اَبـرویت گـسستـند

بعد از تو دیگر هیچ کس اُمُّ البنین نیست            یعـنی زنی مانـند تو مـرد آفـرین نـیست

اُمُّ الادب، اُمُّ الــوفــا، اُمُّ الابــاالـفــضــل            غیر از تو وصف هیچ شخصی این چنین نیست

شرمنده‌ام که سوخت میان شرر پرت            آتش گـرفـت باغ گـل لالـه در برت

شرمنده‌ام که مشک ابالفضل پاره شد            شرمنـدۀ ربـاب شد و کام اصغـرت

شد شـامـلـم دعـای سحرهای فاطمه            روشن شدم به نـور قمرهای فاطمه
تـاج سـرِ مـنـنـد گـهـرهای فـاطـمـه            اولاد من کـجـا و پسرهـای فـاطـمه

دل من خسته ز غم هاست کجایی عباس           مادرت بی‌کس و تنهاست کجایی عباس
مثل هر روز در این خانه دوباره پسرم           روضۀ داغ تو بـرپـاست کجایی عباس

ای رودِ خـروشان به لبِ، بـاغ اقـاقی            ای ساحل طوفان زدگان،حضرت ساقی

ایـام عــزاداریِ مـادر شـده، بـرخـیـز            وقتِ غم و غمخواریِ مادر شده، برخیز

ای سراپـا عشق و پاکی و صفا            اســوۀ دلـداری و صـبـر و وفـا
ای بـلـنـدای عـطـا را قــائــمــه            مــادر گـلـهـای بــاغ فــاطــمــه